درختچه مروارید

نام: درختچه مروارید
نام انگلیسی: Common Snowberry
نام علمی: Symphoricarpos Albus
خانواده: Honeysuckle

مشخصات

درختچه مروارید گونه ای از گیاه گلدار بومی آمریکای شمالی از کانادا تا شمال و غرب ایالات متحده است. درختچه مروارید زیستگاه های کوهستانی، جنگل های سرسبز و مرطوب، مسیل ها و رودخانه ها رشد می کند. این گونه می تواند در انواع مختلف زیستگاه ها رشد کند. درختچه مروارید در بخش هایی از انگلستان بطور طبیعی رشد میکند، که از آن به عنوان درختچه زینتی و پوششی استفاده میشود.
درختچه مروارید یک بوته برگریز است. این درختچه یک شاخه اصلی دارد، شاخه ای قوی و اغلب شاخه های کوچکتر را از ریزوم تولید می کند. این گیاه می تواند در یک منطقه گسترش پیدا کرده و کل فضا را اشغال کند. حداکثر ارتفاع درختچه مروارید ۱ الی ۲ متر (۳٫۳-۶٫۶ فوت) است. برگها بصورت مخالف در شاخه ها ظاهر میشوند. آنها عمدتا بیضی شکل هستند، در اندازه و شکل متفاوت به چشم میخورند و گاها تا ۵ سانتیمتر (۲٫۰ اینچ) بلندا دارند و یا ممکن است در شاخه های بزرگتر کمی بزرگتر باشند. گل آذین این گیاه یک خوشه است که تا ۱۶ گل دارد. هر گل یک کاسه کوچک و پنج دندانه دارد. این گل های زاویه دار حدود ۰٫۵ سانتیمتر و صورتی روشن هستند. پرچم را در میان گل محاط شده و سفید رنگ است. میوه این درختچه یک گلوله سفید مروارید شکل است که در حدود یک سانتی متر عرض دارد که شامل دو دانه است. این گیاه گاهی از طریق بذر بازتولید می شود، اما عمدتا رویشی است و گسترش آن از طریق ریزوم انجام میشود. عموما پرندگان دانه ها را پس از خوردن میوه ها پراکنده می کنند.

این بوته یک منبع غذایی مهم برای تعدادی از حیوانات است، از جمله گوسفند، بره، گوزن سفید و خرس های گریزلی. حیواناتی مانند گاو و گوسفند به راحتی آن را میچرند. بسیاری از پرندگان و پستانداران کوچک از میوه درختچه مروارید برای غذا و پوشش استفاده می کنند. میوه و درختچه برای انسان سمی است و باعث استفراغ می شوند.

بومیان آمریکایی از گیاه به عنوان یک دارو و صابون استفاده می کردند و گاهی اوقات برای غذا استفاده میکردند و چوب آن برای ساخت تیر مناسب بود. در روسیه، میوه مروارید در دست خرد می شوند و بعنوان یک لوسیون دست مردانه آرام بخش استفاده می شوند.

این درختچه برای کنترل فرسایش زمین در مناطق مختلف مورد استفاده قرار می گیرد و در پروژه های بازسازی محیطی در مکان های مخرب مانند معادن رها شده کاشته می شود. میوه های سفید و سبز وآبی-سبز آن را به یک گیاه زینتی بسیار محبوب در سراسر خانه های قدیمی تبدیل کرده بود. کاشت درختچه مروارید در سالهای ۱۸۹۰ تا ۱۹۲۰ بسیار رواج داشته است. این گیاه هنوز هم توسط برخی از نهالستان ها و گلخانه های محلی تولید شده و به فروش می رسد، و گاهی اوقات در طراحی های فضای سبز مدرن یافت می شود. 
درختچه مروارید در نور خورشید کامل و سایه کامل بخوبی رشد میکند. این گیاه به خاک مرغوب که اسید بسیار کم داشته و به خوبی قلیایی باشد ،و pH در حدود ۶٫۰ تا ۸٫۵ نیاز دارد. پیوند زدن آن بواسطه ریشه های سطحی و فیبری بودنش بسیار آسان است.

ارقام

بطور کلی دو نوع از این گیاه وجود دارد:

S. albus var. albus-1 ، بومی شرق آمریکای شمالی
S. albus var. laevigatus-2، بومی ساحل اقیانوس آرام. این درختچه بزرگتر است، تا ۲ متر (۶٫۶ فوت) بلندی دارد و میوه های آن کمی بزرگتر است. این رقم بعنوان یک گونه مجزا،تحت عنوان Symphoricarpos rivularis، توسط برخی از گیاهشناسان شناخته می شود.

ترجمه و تنظیم توسط سایت هایپرنهال