نام: آگاو
نام انگلیسی: Agave
خانواده: خانواده Asparagaceae (سابقاً Agavaceae)
مشخصات:
گیاه آگاو بومی مناطق خشک و نیمه خشک قاره آمریکا ، به ویژه مکزیک و کارائیب است. این جنس شامل تعدادی از گونه های مهم اقتصادی است ، به ویژه گونه های مورد نیاز برای تولید انواع نوشیدنی، از جمله آگاو آبی که مهمترین آنهاست. بطور کلی گیاه آگاو بیش از ۲۰۰ رقم مختلف دارد.
مشخصه بارز گیاه آگاو برگهای آبدار و چرمی آن است که بسته به نوع آنها از چند سانتی متر تا بیش از ۲.۵ متر طول دارند. این برگ ها در امتداد لبه ها و نوک برگ ، خار هایی تیز دارند که باعث می شود گاهی آنها را با کاکتوس های غیر مرتبط اشتباه بگیرند. رنگ برگها از سبز کم رنگ تا خاکستری و آبی متغیر است و می تواند ابلق یا راه راه باشد. بسیاری از گونه ها قادر به تکثیر پاجوش هستند و جوانه هایی کلونال در قاعده ساقه اصلی یا نزدیکی آن از طریق ریزومهای زیرزمینی تولید می کنند. برخی از گونه ها در گل آذین ساختارهای پیاز مانند که می توانند گیاهان جدیدی را تشکیل دهند، تولید می کنند.
این گیاهان به طور کلی مونوکارپیک هستند – به این معنی که هرشاخه پس از گلدهی و بارده شدن می میرد و بیشتر آنها بیش از ۳۰ سال عمر نمی کنند. گلهای آگاو به رنگ های زرد ، سبز کم رنگ یا قرمز در گل آذین منشعب یا بدون شاخه قرار دارند که در برخی از گونه ها به بیش از ۹ متر ارتفاع می رسد. هر گل از شش گلبرگ و یک تخمک در قسمت تحتانی تشکیل شده و مقدار زیادی شهد تولید می کند. بسته به گونه ، گرده افشانی گلها توسط حشرات مانند زنبورها و پروانه های شهد خوار یا پرندگان و خفاش ها انجام می شود. گلهای آگاو میوه های کپسولی شکل تولید می کنند.
آگاوها برای سازگاری با زیستگاههای خشک خود از یک مسیر فتوسنتزی موسوم به متابولیسم اسید crassulacean (CAM) استفاده می کنند ، که در آن دی اکسید کربن در شب ثابت می شود تا مقدار آب از دست رفته از روزنه برگ را محدود کند. مشابه این سیستم در گیاه آناناس نیز به چشم می خورد. به دلیل سازگاری زیاد این گیاه با خشکی در بسیاری از مناطق بویژه مناطق معتدله گرم و یا مناطق گرم و خشک از این گیاه به عنوان گیاهی زینتی استفاده می شود. این گیاه تا حدودی سرمای زیر صفر زمستان را متحمل است اما سرما سرعت رشد گیاه را بسیار کند می کند.
گیاهان آگاو در تاریخ بویژه برای مردم مکزیک بسیار حائز اهمیت هستند و در مکزیک آنها بیشترین تنوع جنس را دارند. بسیاری از گونه ها دارای بافت فیبری قوی در برگ های خود هستند که این امر آنها را برای ساختن طناب ، برس ، صندل ، تور ، تشک خواب و سایر اقلام مشابه مفید می کند. الیاف برخی از گونه ها را می توان با نوار داخل برگ همچنان متصل گذاشته و نوعی سوزن و نخ درست کرد. در بسیاری از گونه ها ، برگ های گیاه را برداشته تا ساقه ضخیم آن “که به آن قلب گیاه می گویند” ظاهر شود، که این قسمت از گیاه می تواند تفت داده شده و یا مستقیماً خورده شود. همچنین این ساقه ها خرد شده و به شکل حلوای خوراکی درمی آید. ساقه های آگاو بلافاصله قبل از گلدهی دارای کربوهیدرات متراکم است و منبعی برای شهد آگاو می باشد.
